Mijn laatste blog is al weer lange tijd geleden, en op één of andere manier heb ik gewoon de fut bijna niet om te schrijven. En misschien ook wel niet de durf om te schrijven. Niet de durf om te schrijven omdat de positieve ik eigenlijk al lange tijd er niet meer is, maar ik dit vooral niet wil laten zien! Maar zomaar in eens krijg ik de ingeving waarin ik dacht, waarom kan ik hier eigenlijk niet over schrijven? Als ik er niet over schrijf zullen de mensen om mij heen het ook niet begrijpen. Maar sommige mensen denken er ook anders over, want moet een ander wel begrijpen waarom je wat stiller bent, en waarom het niet lekker gaat?
We leven in een wereld waarin alles maar positief moet zijn
Ik begrijp nu ook dat ik lekker vaag ben, en niet duidelijk omschrijf wat er nu eigenlijk wel aan de hand is. Want ja, eigenlijk is dit tegenwoordig in deze maatschappij een taboe om hiermee vooruit te komen. We leven in een wereld waarin alles maar positief moet zijn, en in een wereld waarin je ook altijd maar door moet gaan, en vooral niet laten blijken dat het niet zo lekker gaat.
Maar als je dit niet eerlijk verteld, hoe kunnen mensen dit dan aan de buitenkant zien? Want dit is ook 
nog eens de valkuil, dat niemand het aan de buitenkant ziet. Je laat vooral je glimlach zien, en je bent heel goed in het verbloemen van hoe jij je werkelijk voelt. Omdat een ieder vooral aan de buitenkant laat zien hoe goed het gaat, terwijl dit werkelijk niet zo is.
Zelfs de zon welke normaal gesproken weer een échte lach op je gezicht laat zien, krijgt het nu niet voor elkaar om deze échte lach op jou gezicht te laten zien. De wereld is grijs, omdat alles aan lichamelijke klachten te veel is, en er niets meer aan te doen is. Je hebt pijn van boven tot onder, en daarbij werkt een bepaald orgaan in je lichaam ook al niet meer, en er is niet een arts welke mij meer kan helpen. Waardoor je meer en meer naar onderen glijd. Omdat de erge hoofdpijn te veel is bovenop alle andere pijn welke je eerst nog aardig kon accepteren.
Maar nee, vooral het niet laten merken. Want we leven toch in een positieve wereld waarin dit niet mag worden gezien? Er heerst nog steeds een taboe op voor mijn gevoel, waardoor je nog vaster komt te zitten.
Ik probeer echt door te gaan, en hiernaast probeer ik dagelijks afleiding te zoeken. Maar voor mijn gevoel draaf ik maar door, om vooral maar positief over te komen bij de ander. Telkens probeer ik nog steeds mijn hoofd boven water te houden, en probeer ik nog steeds om door te gaan. Ondanks dat de opties in mijn vorige blog lijken te zijn verdwenen, en kan niemand meer iets doen om de lichamelijke klachten 
van top tot teen te verbeteren. Vooral de erge hoofdpijn kan ik niet goed mee om gaan, en is het dagelijks een strijd om de dag door te komen. Maar dit is lijkt mij zo toe ook niet gek, want zelfs voor een gezond mens is een kwartier erge hoofdpijn al te veel.
Gelukkig is onze huisarts ons tot grote steun, en komt hij om de zoveel weken bij mij thuis. En ook is natuurlijk mijn lieve grote zus mij tot steun geweest, welke mij door en door kent en het al lang had gezien, en dan even een goed gesprek met mij heeft. En hier treffen we het dan ook maar enorm mee!
Stap 1 is nu gezet, door eerlijk te vertellen dat het even niet gaat hoe ik het graag zou willen zien, en meer wil ik er ook niet over kwijt. Met de tijd zal de positieve ik vast wel weer verschijnen. “Of zoals Marco Borsato wel zal zingen, “Het komt allemaal goed, wacht nu maar af wat de tijd met je doet” Maar “Geef het een beetje tijd”
7 gedachten over “iemand welke de stilte in je stem hoort is degene om toe te laten in je hart”
Beste Carpe Diem,
Goed dat u CRPS via een blog onder de aandacht brengt. Heel veel sterkte toegewenst. Zelf ben ik ook onlangs een blog begonnen over CRPS. Onder meer om meer bewustzijn te creëren en om ‘lotgenoten’ een hart onder de riem te steken. Mijn blog: kamalservaringmetcrps.wordpress.com
Lieve Tea, wij vinden je een kanjer dat je dit zo nog verwoord.
Was al bang dat het niet zo ging maar je probeert het toch weer. En de buitenwereld daar moet je
Je niks van aantrekken. Daar moet jij je energie niet in stoppen mop dat zijn ze niet waard.
Denk maar aan alle lieve mensen die je om je heen hebt, dat is veel beter.
Lieverd wens je heel veel sterkte met alles en ook voor alle dierbare om je heen.
Hele dikke knuffel van mij Ria.??
Lieve Ria,
Enorm bedankt voor je lieve reactie, dit waardeer ik enorm!
Lieve Tea ik bedacht me laatst, ik heb al een tijd geen bericht in de Carpe Diam vorm gezien van Tea. Ik wist wel dat dit niet kwam omdat de pijn minder zou zijn….. Ik hield mijn adem in, denkend aan jou daar in het hoge Friesland. Nu dan je bericht, wat ik al had bedacht maar niet had gehoopt kwam uit. Het gaat niet zoals jij, jouw lievies om je heen, en wij het willen. Geen positief verhaal, toch laat je weer merken hoe graag je dit zou willen doen en zijn. Nee niet alleen voor jezelf maar ook voor de lieve mensen om je heen. Maar dat mag best wel, alleen voor jezelf er zijn, over jezelf hebben. Echt helemaal niemand zal jou dat kwalijk nemen. Ik denk niet dat het erin zit, alleen dat het over jou gaat ook als het negatief zal zijn. Maar dat mag best wel hoor ! Ik denk heel veel aan jou. Ik hoop echt dat het jou weer gaat lukken om de positieve kanten van het leven te zien. Groetjes uit Brabant.
Lieve Irma, Ook jij enorm bedankt voor je lieve bericht, dit waardeer ik enorm! Ook voor je begrip, het zo goed begrijpen waarom het even niet lekker gaat. Maar weet je, ik kan nog steeds bevatten dat het niet lekker gaat. Ik zei nog tegen de huisarts; hoe kan iemand nu depressief zijn maar toch een glimlach naar de buitenwereld laten zien? Dit kan toch niet? De huisarts beaamde dat dit wel vaker voorkomt. Het is misschien ook wel het niet willen erkennen hier van, waardoor je het liefste op de delete knop wilde drukken, zodat de bovenstaande blog verdwijnt. Aan de andere kant denk ik weer, laat maar mooi staan. Dit laatste doe ik dan ook maar, en wie weet is het morgen in eens van social media af. In ieder nogmaals dank voor je lieve bericht, en ik denk ook aan jou!
Wat vind ik je knap. Toch schrijven over jezelf, wat wel/niet leuk is. Ook al wil ”men” het liever niet horen. Wil men niet met ziekte geconfronteerd worden. Sterk zijn klinkt zo makkelijk, maar kost oh zoveel energie. Top dat je toch weer begint om een beetje te schrijven, te delen. En soms…..zeggen woorden/gedachten die niet geschreven worden, maar erachter liggen, veel meer. Dank daarvoor!
Harte groet, Jana
Beste Jana, Ten eerste bedankt voor je lieve bericht! Ik heb lang getwijfeld om deze blog te schrijven, niet vanwege mijn ziekte CRPS. Want voor mijn gevoel konden mensen door mijn positiviteit wel aardig met mijn ziekte CRPS over het hele lichaam omgaan, dit omdat ik er ook positief mee om ging en vaak een cynisch grapje er tussen door of achteraan gooide. Of één van mijn positieve spreuken, een gedicht of vertelde over mijn geniet momenten. Maar nu ben ik ook nog eens niet positief, en vertel ik eerlijk dat het niet zo lekker gaat. En hier kunnen mensen voor mijn gevoel niet zo goed mee om gaan, terwijl dit eigenlijk gezien de situatie, en dat het er eens aan zat te komen, vrij normaal is dat het meer nu echt vol is. Maar ach misschien ligt het ook wel aan mij dat mensen hier niet zo goed mee om kunnen gaan, omdat ik het zelf zo moeilijk vind dat de positieve ik er nu niet meer is.