Gedichten

Geen zorgen

Gepubliceerd 16 januari 2015

Geen zorgen

er zijn momenten in je leven
dan maak je je zorgen
je vergeet het hier en nu
denkt na over de toekomst.. over morgen

je stelt jezelf honderd vragen
vult alle scenario’s in
en hoopt op geruststelling
maar vaak heeft het geen zin

het leven is een leerschool
waarbij we paden bewandelen
die rooskleurig kunnen zijn
soms weten we niet hoe te handelen

alles gaat zoals het moet gaan
heeft zijn natuurlijke verloop
leef dus vandaag de dag
en verlies nooit de hoop

steeds heeft alles zijn weg gevonden
dat gaat nu ook weer gebeuren
vertrouw op jouw instinct
en laat het leven jouw kleuren

je bent een mooi sterk mens
dus verlies nooit de moed
het lot zal je brengen waar je hoort
want uiteindelijk.. komt alles goed

Een prachtig gedicht, geschreven door: https://thepurebeautyofmind.wordpress.com/

AUTEUR

admin

Mijn naam is Tea, gelukkig getrouwd, geen kinderen, maar we hebben een hele lieve hond met de naam Lara. Lara is 4 jaar oud en is een kruizing tussen een Labrador en een Friese Stabij. Op mijn 21 ste zakte ik simpel weg door mijn knie, waarna de knieschijf uit de kom ging. Gevolg een hele dikke knie, en erg veel pijn. De orthopeed constateerde ook dat de knieschijf in en uit de kom vloog, en dus werd eerste een knie brace aangemeten. Na een half jaar bleef de knieschijf ondanks fysiotherapie en het sterker maken van mijn spieren uit de kom gaan, en dus werd besloten de knieschijf vast te zetten d.m.v. een operatie. Toen begon de ellende pas goed! De knie werd nog dikker, kreeg ontstekingsverschijnselen, werd rood en ik had het gevoel of stond de knie in de brand! Wederom kreeg ik elke dag therapie, maar niets hielp. Op een gegeven moment zijn de nieten uit mijn knie gehaald en werd de diagnose Posttraumatische dystrofie vastgesteld in oktober 1994. Achteraf had ik dit al sinds 1992. Daarna volgde vele therapie, blokkades en revalidatie. Maar i.p.v. beter werd het erger, na de revalidatie in 1998 verspreidde de Dystrofie van links naar rechts over mijn hele lichaam. En toen begon de zoektocht pas echt, in een wereld waar in 1998 nog helemaal weinig bekend was over Posttraumatische dystrofie. In 2013 hielp qua medicatie helemaal niets meer voor de pijn, of ik werd er heel ziek van, en dus kreeg ik in 2013 een interne morfinepomp, waar ik echt wel iets profijt van heb, maar CRPS is zo grillig en geeft zulke zenuwpijn dat het altijd maar iets is. Ooit hoop ik nog eens een E book uit te brengen van mijn HELE verhaal, maar zoals het nu staat is deze nog niet ten einde. In weer een nieuwe zoektocht met weer nieuwe symptomen. Maar ondanks alles heb ik gelukkig de positiviteit van mijn moeder geërfd, en zie ik aan het einde van de dag altijd naar iets waar ik van genoten heb, en noem ik dit mijn geniet moment. Vandaar dat mijn blog ook Carpe diem met CRPS heet, of terwijl Pluk de dag

67 berichten